Hallo, ik en mijn 2 zussen hebben kort geleden pas vernomen dat er ooit 2 meisjes uit Indonesie op zoek zijn geweest naar hun vader, onze vader Wim van Walderveen. Hij is van '46 t/m '49 als SMI bij de MP op Java gestationeerd geweest o.a. in Pekalongan en Tegal. Wij hebben onze ouders -die beiden inmiddels overleden zijn- nooit gehoord over het bestaan van deze 2 halfzussen en we zouden heel graag in contact met ze komen. Heeft iemand hier tips over hoe je een dergelijke zoektocht begint? Mvg Willem van Walderveen

Mijn opa Han de Graag heeft samen met zijn tweelingbroer Piet (ze leken erg veel op elkaar) gediend in Indie. Han zat o.a. bij Huzaren van Boreel, heeft meegedaan aan de politionele acties. Uit een familieopstelling kwam het vermoeden naar voren dat mijn opa mogelijk nog een kind zou hebben. Vandaar mijn vraag of iemand daar iets over weet?

Hallo,mijn naam is Hill de Lange. Ik ben geboren in 1955 in Surabaya, mijn moeder was Mary Elizabeth Adeline Charlotte Carter. Mijn vaders naam is Bont. Mijn moeder heeft verder nooit iets verteld over mijn vader. Misschien is hier iemand die mij verder kan helpen. Ben waarschijnlijk opgegroeid in een opvangtehuis van het Leger der Heils in Surabaya.
Heb verscheidende mails naar Leger des Heils etc gestuurd, maar nog zonder succes. Ben in 1958 naar Nederland gekomen, weet niet precies hoe (boot/vliegtuig). Mijn opa was B.A.R.O.N Carter en hij was getrouwd met Sinem. Alle informatie is welkom.

Mijn vader, Alphonsus Maria (Fons) van Dam (geboren 21 september 1925) was gelegerd in Soerabaja.
Hij zat bij de mariniers, afd. Genie en was (volgens mij) Marinier der 1e of 2e klasse.
Hij heeft daar een meisje gehad die Thea heette. Een foto van Thea heeft altijd in zijn portefeuille gezeten (helaas kwijt).
Gekscherend hebben wij wel eens tegen hem gezegd dat er misschien wel eens half zusje of broertje in Indonesië zit.
Hij heeft daar nooit iets over losgelaten. Helaas is hij begin 2000 overleden.
Is het misschien mogelijk dat hij daar inderdaad een kind heeft verwekt.
Wie weet meer over hem te vertellen….

Ik ben te bereiken op e-mailadres:
josevandam@zeelandnet.nl

In onze familie ging altijd het verhaal over het kleine Indonesische jongetje Markopan dat een tijdje bij de mariniers is geweest in Soerabaja, dat vertelde onze pake (opa) Nies van der Meer (Geb 26-11-1926) altijd. Hij was daar samen met zijn 1 jaar oudere broer Jan van der Meer. Het mariniersnummer van Nies van der Meer was 12117. Wij willen graag weten hoe het verder is gegaan met Markopan?

Op de foto het kleine jongetje Markopan. De mannen aan weerszijden zijn NIET Nies en Jan van der Meer

Hallo allemaal,

Ik ben op zoek naar de kinderen van mijn opa Gijs(bert) Enders. Mijn opa wilde eigenlijk zijn hele leven nooit spreken over de oorlogstijd in Indië. Hij zou gestationeerd zijn geweest in jakarta of bogor in de periode 1947-1951. In de aanloop naar zijn sterven heeft hij een en ander losgelaten. Hij zou in die periode een zoon hebben gekregen met een Nederlandse weduwe welke de dochter was van een hoge pief in het Leger. Deze zoon zou Bertje heten. Het vreemde van dit verhaal vinden wij dat mijn opa uiteindelijk gedeserteerd is. Gevangen genomen en terug naar Nederland gebracht. Hij heeft voor deze daad ook een korte periode vastgezeten. Onze vraag is waarom zou hij deserteurs voor een Nederlandse liefde? Ons vermoeden bestaat dat er ook een Indonesische vrouw in zijn leven is geweest waar hij ook kinderen van heeft. Terwijl mijn oma in Nederland alleen hun zoon hans opvoedde welke ze voor de oorlog kregen. Uiteindelijk is mijn opa samen verder gegaan met mijn oma, waarna ze nog 4 kinderen kregen. Inmiddels zijn beiden overleden en is mijn moeder erg benieuwd of zij nog half broers en zussen heeft. Kan iemand mij verder helpen? Waar begin ik met zoeken?

Bij ons thuis was het een familiegeheim. Mijn ooms zijn alle drie in Indonesië geweest als militair. Eén van hen had daar een kind verwekt en achtergelaten, maar daar werd niet openlijk over gesproken. In ieder geval niet waar wij, de kinderen, bij waren. Toch ving ik af en toe het één en ander op. Ik heb het er in mijn familiekring nooit over gehad, niet met mijn moeder en niet met mijn oom. Ze zijn inmiddels allebei overleden. Ik weet niet eens of mijn nichten en neef wel weten dat ze een halfbroer of halfzus hebben. En waar hij of zij woont. Wat zouden zij ervan vinden? En hoe zou hij of zij heten? Ik denk niet dat er ooit contact is geweest. Zou het daar nu te laat voor zijn?

Geachte mevr. Scagliola,
Ik ben blij met Uw bijzonder sympathieke aanpak van de geschiedenis van militairen en hun omgang met vrouwen in den vreemde. Ik ben ook blij dat Checkpoint het durfde te plaatsen!

In Indonesië waren er 100.000 meest jonge Nederlandse soldaten, zonder vrouwen, voor jaren. Een man moet toch wat! Bij het eind van die bezetting (dat was het in feite) zat ik op mijn eentje op een militair kantoor in Soerabaja, financiële problemen op te lossen, met een pistool in mijn zak om eventuele rovers te elimineren. Dat gebeurde inderdaad op een nacht (ik sliep in het kantoor, pistool onder mijn hoofdkussen). Een aantrekkelijke Madoerese vrouw maakte schoon. Wat gebeurt er dan? Juist, seks. Zonde voor deze gereformeerde jongen, maar wel erg lekker.

Net zoals in Nederland er plaatselijke gewoontes waren op seksueel gebeid, met een groot verschil tussen Amsterdam en de Achterhoek, waren die er ook in Indonesië. De veldpredikers en aalmoezeniers, meest dominees en priesters uit het boerenland vonden dat allemaal zonde. De R.K. priesters schenen meer begrip voor de situatie te hebben dan de dominees. Reden: bij de biecht hoorden ze wat er gebeurde. Niemand durfde de dominee te vertellen wat er plaatsvond.

Een beroemd bataljon was 4-5 infanterie. De Indonesische vrouwen zaten er bij de kazerne uitgang te wachten tot de soldaten vrij kregen. Sommige dames met kleine blanke babies. Aan de soldaten vertelden ze dan “ Hij Pier Pijp”. Dit werd spreekwoordelijk. En het kon voorkomen dat een Nederlander een Indo introduceerde als “hij Pier Pijp”. Indonesiërs vonden het namelijk moeilijk om de 'v' uit te spreken. De bataljonscommandant was woedend. Dat hielp hem niet. De volgende dag riep een van de dames aan de kazernepoort van haar blanke baby: “Hij van kommandant”. De erg christelijke majoor was daar helemaal niet blij mee!

Een ander onvergetelijk verhaal was van een, ook weer gereformeerd, officier die zijn Javaanse liefde verkocht aan een korporaal voor 10 roepiah. Niemand had veel geld natuurlijk. Maar dit werd afgekeurd! De korporaal kreeg een koopje, en de dame was tevreden. In dat land was dat een realistische transactie (De officier schreef later dat hij weer het orgel speelde in zijn kerk op zondag).

Er is nog iets, dat U misschien niet weet. Veel jongens hadden in de oorlog school gemist. School gebruikt door de bezetters, geen vervoer naar de stad met zijn HBS en gymnasiums, allerlei redenen. Veel Nederlandse emigranten naar hier later konden ook niet lezen of schrijven. Dus militaire voorschiften, laat staan preken, betekenden niets voor de meesten.

Hartelijke groeten,
Jan Hagen

Ik ben op zoek naar een baboe die werkte voor een peloton Huzaren, tijdelijk ingedeeld bij 4-5 RI in Gondanglagi op Oost Java. Haar naam was Lassemie.Ze was ongeveer 15-16 jaar oud. Ze kwam vermoedelijk uit Lawang of Malang. Ik spreek over eind 1948. Ze had daar ook een tante die Tassemie heette.Ons onderdeel werd ingezet voor de 2e Politionele actie.
Na terukeer in Lawang was deze baboe verdwenen. De mandoer baboe vertelde dat ze er op een goede dag niet meer was. Plotseling verwenen.Ik realiseer mij dat dit een geval is van een naald in een hooiberg.Maar je weet maar nooit.
Huzaar 2-2 RHB

Hoi. Mijn naam is Ivon en ik woon in Cimahi Indonesie. Ik zoek mijn biologische vader G. Tigchelaar, geboren op 9 mei 1918 te Delft. Hij was Kl geweest tot 1950 in Bandung. Kunt u hem voor mij zoeken?

daag
Ivon