van dag hebt ik gehoort dat mijn dochter is op zoek naar mij

Zoals in elke oorlog tussen landen ontstaan ook relaties tussen vertegenwoordigers van de bezettende macht met vrouwen of meisjes uit het bezette land. ZO OOK TIJDENS DE JAPANSE BEZETTING VAN HET VOORMALIG NED.INDIE. Veel van deze relaties kwamen onder dwang tot stand, maar soms ook op basis van vrijwilligheid. Immers waar mensen elkaar ontmoeten ontstaan ook verliefdheden die uiteindelijk tot een relatie leiden. Naar schatting leven er in 2010 ongeveer 800 kinderen in Nederland en nog een veelvoud daarvan in Indonesie of elders op de wereld die zijn voortgekomen uit een dergelijke relatie tijdens de Japanse bezetting van Ned.Indie.

De moeders waar het hier om gaat zijn allen van Indische afkomst en waren in die tijd nog erg jong. Veelal in de leeftijd van 16 tot 21 jaar oud.

Het merendeel van deze kinderen werd aanvankelijk nooit iets verteld over hun afkomst. Er werd in de familie angstvallig over gezwegen. Het werd een groot taboe. Pas op latere leeftijd kregen de meeste nakomelingen te horen dat zij een deel Japanse afkomst hebben. En daar begonnen dan ook de problemen. Maar dat was in vele gevallen ook het enige dat zij te horen kregen. Voor de rest werd werd het stilzwijgen bewaard. Door de houding van de omgeving, de ondergane vernederingen met de daarbij behorende angst, waren de vele moeders sterk getraumatiseerd en velen schaamden zich voor het door hen voortgebrachte kind en met het feit dat zij in een zogenaamde verboden relatie hadden gezeten.
Een overgroot deel van deze moeders werd nadien opgesloten in één van de Nationalistische kampen van de Indonesische vrijheidsstrijders.

Voor de Nederlanders waren de Indfische families hooguit iets exotisch, maar binnen de Indische gemeenschap werden de moeders met hun Japans-Indisch kind vaak gediscrimineerd. Mede als gevolg van de extreme wreedheden begaan door de Japanners en HET FEIT DAT DEZE KINDEREN HUN UITERLIJK NIET KONDEN VERBERGEN. Het kind te zijn van de vijand werd vaak later een geestelijk drama. Zeer veel van deze kinderen raakten, vooral op oudere leeftijd in ernstige psychische problemen en hadden dringend hulp nodig om hun leven opnieuw in te richten en klaar te komen met het feit dat zij deels Japans zijn. Nu in 2010 zitten nog altijd kinderen van toen in therapie.

Mijn vrouw Mary behoort tot deze groep van kinderen.
Wij zijn nu 46 jaar getrouwd. Toen ik haar leerde kennen was zij 18 jaar en had ongeveer 1 jaar daarvoor formeel gehoord dat de man, waarvan zij dacht dat het haar vader was, dat helemaal niet was en dat zij een kind was van zo'n vermaldijde Japanner. U begrijpt dat zij daarvan behoorlijk van onderste boven was, mede vanwege het feit dat haar opvoedvader, voor haar, een goede vader was. Alhoewel ze al vroeg in de gaten had dat zij in geen enkel opzicht iets van hem in haarzelf kon ontdekken, was het nooit tot haar doorgedronen dat hij wel eens haar biologische vader niet kon zijn.
Vele jaren ging ons leven normaal haar gang, 3 zonen werden ons deel en de een na de ander ging de deur uit om zijn eigen leven verder op te bouwen.
Totdat.........
de eerste tekenen dat het niet goed zat, zichtbaar werden.
Bij sommige gelegenheden waar gesproken werd over de Jappentijd, ging Mary zich steeds ongemakkelijker voelen. Immers als men het had over die "rot jappen" dan deed het haar ergens goed pijn, terwijl ze die reacties en opmerkingen wel kon begrijpen, zeker in het licht van de vaak wrede geschiedenis. Allerlei gelegenheden ging zij onlopen en vluchtte als het ware weg.
Onze kinderen werden hierover niet geinformeerd. Pas in 1995 ontwaakte Mary en voelde de noodzaak om hen te informeren over het feit dat zij deels Japans is en zij daar ook een deel van meedragen. Zij gingen daar geweldig mee om.
Ik bespaar U de periode dat zij zover in geestelijke nood kwam dat zij de hulp heeft moeten inroepen van het Sinai Centrum in Amsterdam.
In 1998 besloot ik om te gaan zoeken naar de identiteit van haar Japanse vewekker. Na een lanmge, zeer lange zoektocht is dat gelukt. Maar dat is een verhaal apart. Haar bioogische vader was inmiddels in 1986 op 92 jarige leeftijd overleden en was een vooraanstaande professor uit een voorname of aanzienlijke familie. Ten tijd van de oorlog was hij al lang getrouwd in Japan en had daar 4 dochters die allen nu nog leven. Echter het contact met deze halfzusters beperkt zich hooguit tot het geven van antwoorden op enkele vragen van Mary maar tegelijkertijd wensen zij geen enkele verder contact. Mogelijk ook ingegeven door het feit dat zij uitsluitend Japans praten, lezen en schrijven, terwijl wij dat niet beheersen en er altijd tolken of vertalers nodig zijn.

Ik ben op zoek naar kameraden van mijn vader.Albert Visser.
Helaas is hij in 1982 overleden, hij was kok op Java, en had een kameraad Tinus uit de Zaanstreek.

Ik doe al enige jaren onderzoek naar de aanwezigheid van Nederlanders in het voormalige Cochinchina, nu het zuiden van Vietnam. Ik zou graag in contact komen met ooggetuigen of nazaten van Nederlandse militairen die tussen 17 oktober 1943 en eind november 1945 in Saigon of in andere Vietnamese plaatsen zijn geweest.

Dr. John Kleinen (UHD)
University of Amsterdam
Department of Anthropology and Sociology
O.Z.Achterburgwal 185
1012 DK Amsterdam
Tel.: +31205252742
Fax.: +31205253010
email: kleinen@uva.nl


Toelichting:

Het einde van de Tweede Wereld Oorlog in Zuidoost Azië heeft op verschillende manieren plaatsgevonden. In het gebied van wat nu Indochina heet (Laos, Cambodja en Vietnam) waren na het voltooien van de Birma spoorweg een groot aantal ex-dwangarbeiders verspreid over werkkampen. Met name in Saigon (het huidige Ho Chi Minh stad) waren naar gegevens van de RAPWI (Recovered Allied Prisoners of War and Internees) ongeveer 1700 Nederlandse ex-krijgsgevangenen en burgers in Japanse interneringskampen, die na de overgave van Japan op 15 augustus op vrije voeten werden gesteld. De Japanse nederlaag bood veel geïnterneerden de kans zich in Saigon vrij te bewegen en zich nuttig te maken als klusjesman of huisbewaarder bij Franse gezinnen, waarvan de volwassen Franse mannen nog in gevangenschap verbleven.
Met de komst van de Britten op 13 september 1945 arriveerden leden van de RAPWI (Recovered Allied Prisoners of War and Internees) in Saigon. Deze door het geallieerde opperbevel aangewezen organisatie had als taak geallieerde krijgsgevangenen en geïnterneerde burgers in door de Japanners bezet gebied op te vangen en te repatriëren. In de loop van september en oktober 1945 arriveerden vanuit zuidelijk Vietnam en Thailand tweeduizend Nederlanders in Singapore, waar zij tot eind november opnieuw op verder vervoer moesten wachten. Van de in totaal 26.000 ex-krijgsgevangenen die in Singapore, Bangkok, Saigon en Manilla waren geconcentreerd, werd minder dan de helft ondergebracht in de voor Indonesië bestemde Gadjah Merah-bataljons.

ik ben op zoek naar informatie over mijn vaders verleden hij was destijds gestationeert op Java
als kind speelde ik altijd met zijn leger uniform waarop een vierkante speld met een tijger kop opstond, heb me altijd afgevraagd wat dat inhield ? verder had hij het ook altijd over de naam Saparua of zo iets dergelijks? nooit geweten wat dat betekende, mijn vaders naam was Dominicus ( Dooc ) van den Bergh, geboren te Delft, als iemand hem kende laat me graag weten, verder als aler laatste, hij had het ook over een half zus in Java, ik weet niet of dit waar was.
alle reacties kunnen naar mijn volgende email address worden opgestuurt : edbergh767@yahoo.com

mijn man zat bij het garde regiment prinses irene,en vertelde mij dat hij een kind had bij een meisje dat Maria Soewarni hete.Ik zou graag dat kind leren kennen.Vroeger ging niet omdat mijn man leed aan een zwaar oorlogs trauma mart goddin

Wie kan mij meer vertellen over de 'Indië-jaren' van Johannes Spoelstra (1914)? Hij kwam uit de provincie Groningen, getrouwd met Aaltje Miedema, en heeft tussen 1937 en 1947 op verschillende locaties in Ned.-Indië in de KNIL gediend (o.a. Menado, Java). HIj heeft tijdens WOII in krijgsgevangsschap in Burma gezeten.
Over zijn wedervaren in Indië is niet veel bekend, behalve geruchten. Graag zou ik meer over hem te weten komen.

Ik heet Addy Ketting Olivier (op mijn geboortebewijs). Ik ben op 10 February 1948 in Surabaya, Java, geboren. Mijn onwettige vader heet Ad van Heeswijk. Ik ben met mijn familie in December 1954 naar Holland gerepatrieerd. Ik ben in October 1956 geadopteerd door de echtgenoot van mijn moeder, Carl de la Combé.

Ik woon sinds February 1971 in Santa Monica, California, en hoop dat ik mijn onbekende broers en/of zussen nog zal ontmoeten. Ik heb blond haar en groene ogen. Alvast hartelijk bedank voor elke informatie.

Addy Olivier
818 20th Street #E
Santa Monica, CA 90403
Tel: 310-453-2826

Ook ik ben nieuwsgierig of ik broers of zussen heb in Indonesie. Mijn vader heeft daar van 1947-1949 gediend bij het 3-5RI.
Het enige wat ik weet is dat hij oa bij de mijnopruimingsdienst heeft gezeten, dat hij gewond in een ziekenhuis heeft gelegen en een onderscheiding (bl) heeft gekregen. Zijn kerissen heeft hij weggedaan toen hij weer thuis kwam.
Indonesie was volgens hem een mooi land, maar hij had veel nare herinneringen van deze oorlog. Er werd bijna nooit over gesproken. Toch was Indie belangrijk.In 1979 is hij overleden, maar Indie bleef voor mij belangrijk.
Dit jaar ben ik er zelf geweest en inderdaad is het er prachtig. Ik was erg onder de indruk.
De soldaten van toen moeten echt een cultuurshock hebben gehad. Naast alle ellende die er was.
Diep respect voor alle betrokkenen.

ik zoek mijn biologische vader Jan Kingma.
Mijn moeder Clara Gans heeft hem ontmoet in Singapore oktober,november 1945.
Hij was beroepsmilitair Officier.hij zal ongeveer voor 1922 geboren zijn, meer weet ik daar niet van, wel dat hij daarna naar Surabaja is gegaan en waarschijnlijk mijn geboorte in augustus 1946 heeft meegemaakt.ik heb geen foto`s van hem, jammer genoeg, ik denk neit dat hij nog in leven is, maar misschien wel familie, zodat ik dan eindelijk kan weten waar mijn roots zijn.
Willy Dekker-Meyer