ik ben op zoek naar deze Roland of Ronald, de in Indonesie geboren zoon van mijn vader Henk van den Berg, geboren 25-03-1920. Zijn moeder zou afkomstig zijn uit een Nederlands gezin, waarvan de vader een militaire functie bekleedde. Helaas heb ik niet meer dan deze summiere gegevens.

Mijn vader, Wim (Willem) Riemens, is tussen 1949 en 1952 op verschillende plaatsen in Indonesie geweest. Hij was bij de mariniers. Ooit is mij verteld dat hij samenwoonde met een 'baboe' en met haar een kind had (een jongen?) en dat zij zwanger was toen hij terugging naar Holland. Ik heb hem er ooit naar gevraagd, maar hij wilde er niet over praten. Mijn vader is inmiddels overleden. Wie heeft meer informatie? Liesbeth Boswinkel-Riemens: lboswinkel@zonnet.nl

Mijn vader was KNIL-militair is 1939 naar Java vertrokken heeft aan de Birmalijn gezeten. Bij terugkomst naar Java mijn moeder opgehaald in Semarang met verlof naar Holland gegaan.
In 1947 terug naar Java en in Cheribon gezeten 15e Bataillion. Ik weet niet of er misscien nog
half broer/zus rondlopen daar. Ik heb wel een vermoeden. Mijn ouders zijn inmiddels overleden dus ik kan geen vragen meer stellen.
?????????????

Mijn vader was bij de 7dec. divisie 3 jaar lang in Indonesie.
Bij het overlijden van mijn ouders,de laatste in 2001( mijn moeder) vond ik een brief waarin gevraagd werd aan mijn vader hoe het met zijn dochter ging.
De brief is helaas zoek geraakt maar als mijn halfzuster nog leeft moet ze nu ong.63 jaar zijn .
Dit is alles wat ik er helaas nog van weet.

Ik ben op zoek naar
G.Lemouinne
M.Schellinx
H.van Bergen
Stafcomp.3-11-RI.
1947-1948.Bewaking
Textielfabriek Tegal Java..daar was ook Soeminha.
Weet iemand meer over Baboe Soeminha.

Geachte medewerker,

Ik heb met aandacht de uitzending Tuan Papa gezien vanavond. Mijn nu dementerende vader (Pieter Kingma) is nu 86 en mijn moeder wordt 3 juli a.s. 90 jaar. Ikzelf ben nu 53, mijn oudste zus is 63 (geboren 1947), mijn oudste broer is 59 (geboren 1951) en mijn jongste zus is 51 (geboren 1959).

Mijn vader is na zijn trouwdag in oktober 1946 vertrokken naar Engeland voor een half jaar opleiding daar i.v.m. zijn uitzending naar Nederlands Indie daarna. Uiteindelijk is hij 4 jaar weggebleven, mijn moeder heeft mijn oudste zus alleen opgevoed i.s.m. haar ouders totdat mijn vader terugkeerde in Appingedam, vanuit Nederlands Indie. Ik weet nog dat mijn moeder mij het volgende vertelde: mijn oudste zus van toen 4 jaar vroeg aan mijn moeder: “wie is die man” toen ze haar vader voor het eerst zag. Mijn oudste broer is geboren na de terugkomst van mijn vader.

Ik ben opgegroeid met “indianen-verhalen” over die tijd. Er kwamen veel “ploppers” in voor. Gelukkig werden de verhalen aangepast aan ons, als kleine kinderen. Maar toch heb ik natuurlijk veel opgevangen al tussen de regels door. Woede uitbarstingen vanuit het niets waren er ook, we wisten als kinderen niet waarom. Later vernam ik van mijn moeder, dat mijn vader eigenlijk met de nek werd aangekeken na terugkomst in Appingedam: “wie is die jongen die heeft gevochten daar, in het verre Nederlands Indie?!” Ze wilden er niets van weten. Ondertussen zag mijn vader achter elke boom een plopper en keek hij steeds achterom. De veteranen waren toen nog niet veteranen, gewoon jongens die thuis waren gekomen uit verwegistan, terwijl Nederland toen in de wederopbouwfase verkeerde.

Nederlands Indie is voor mij een rode draad door mijn leven heen gebleven. Ik heb jaaaaren geleden voor het Bureau Wet Indisch Verzet gewerkt als secretaresse in Diemen, als onderdeel van het ABP. Ik werkte toen via Randstad, en dat kwam zo uit. Veeeeel geleerd, veel gelezen en ook meegemaakt. Ik heb toen mijn vader geconfronteerd met zijn verleden, vanuit hetgeen ik wist vanuit mijn werkkring. We hebben toen voor het eerst een volwassen gesprek gevoerd over die tijd, zonder “indianenverhalen”, want ik wist natuurlijk te veel. Daarvoor en daarna is er nooit meer over gesproken. Ik bewaar dit gesprek in mijn geest als een groot kado. Volgens mijn moeder (ik kan daar zeker inkomen) kan het zijn dat mijn vader dement is geworden a.g.v. zijn onvoltooid verleden in Nederlands Indie. Hij heeft daar nooit over willen spreken (behalve die ene x met mijj), hij heeft het “begraven”, zoals dat gebruikelijk was toen. Uw documentaire is daar een bevestiging van. Tegelijkertijd heeft zijn soldatenkist als sergeant altijd een prominente plek gehad in elk huis waar mijn vader en moeder gewoond hebben.

Wat ik mij ook herinnner is een gesprek met mijn ouders, waarin sprake was van een baboe (verzorgster). Mijn vader leek in die gesprekken close met deze baboe, hoewel mijn ouders daar neutraal over bleven. Ik vroeg door in de trant van : “ hebben we een halfbroer/zus”? Want dan zijn er 5 kinderen, i.p.v. 4,! Zei ik toen nog in al mijn onschuld. Uiteindelijk kwam er een antwoord in de trant van: “als er iets gebeurd mocht zijn, dan heeft je vader er niet van geweten” (mijn moeder). Ik denk na die jaren, dat dat zo is. Uw uitzending heeft een aantal dingen zeer duidelijk gemaakt: het taboe over kinderen van Nederlandse militairen die gemaakt zijn in Nederlands Indie is eindelijk wat meer doorbroken. Het na-oorlogse Nederland was daar niet op voorbereid. Het taboe heeft zo lang kunnen bestaan omdat voormalig militairen zoals mijn vader, de kaken stijf op elkaar hielden. Ik denk dat ik nooit zal weten of er nog een halfbroer/zus is in Indonesie, hoewel dat altijd wel mijn gevoel is gebleven daarover. Mijn vader weet het niet meer, en zeker nu niet meer. Er is geen informatie voorhanden omdat mijn vader dement is en mijn moeder dit ook niet weet (ik heb haar daar jaren naar gevraagd.

Dank ook voor de “bewegende beelden” in de documentaire, ze zijn zoals ik ze had voorgesteld in mijn hoofd als klein kind.

Rasa Kingma

Ik ben een ONWETTIGE dochter van Rein Feenstra
ik ken hem amper, hij is in 2003 overleden

Ik wil graag meer van zijn voorgeschiedenis weten
Hij was getrouwd met Martha Bloem op terschelling en heeft mijn moeder in het bezettingskamp ontmoet waar mede hij 2 "onwettige"kinderen kreeg.

Onwettig, wat heb ik mij daar altijd rot onder gevoel, alsof ik mijn bestaan moest waarmaken

Zijn 1e en 3e vrouw zwijgen over hem, zijn officiele kinderen, mijn familie zwijgt over hem, alsog er niet over mijn andere helft, gesproken mag worden, maar ik ben de helft van hem

alsof het een gat in mijn ziel is, dat onbrekende puzzelstukje

wie kent mijn vaders voorgeschiedenis ?
hij is geboren in Friesland , ik denk omgeving friese wouden , heeft zijn laatste jaren met zijn 3e vrouw in Spijkernisse gewoond, hij was zee man op de grote vaart .

Mijn naam is Elizabeth Johanna Meertens
ik ben geboren op 27-12-1950
van mijn ouders heb ik altijd gehoord dat ik geboren ben 9 maanden na de terugkeer van mijn vader uit indie
hij is terug gekomen met de karel doorman en vertelde altijd dat ze bij nacht en ontij hebben moeten vertrekken
helaas is mijn vader al in 1978 overleden maar al die jaren heeft hij een traume gehad
ik heb hem nooit kunnen en durven vragen of er nog broertjes en zusjes van ons zijn
hij is in 1946 vertrokken zijn volledige naam is johannes hubertus meertens
geboren te kerkrade op 9-02-1925
hij was toen al met mijn moeder getrouwd en ik weet dat hij bij de 7 DECEMBER DEVISIE WAS
daarom kan het zijn dat hij er nooit over gesproken heeft
ik weet niet of U mij verder kunt helpen
die vraag of er nog halfbroers en of zussen zijn kwelt mij al jaren en ik had er graag een antwoord op
met vriendelijke groet elizabeth johanna meertens
maasstraat 1
6413 xk heerlen
0455221340

Mijn vader Carel Smits (C.Th. Smits), was met het Corps Mariniers van '46 - '49 op Java. Hij maakte als fotograaf/cineast deel uit van de Marine Voorlichtings Dienst en veel van zijn werk is te zien in het fotoboek 'Met de Mariniersbrigade in Oost-Java'. Hij heeft in '47 nog een poosje gewerkt bij een grote fotozaak met de naam ' Foto Nikola Drakulic', Kaliasin 94 in Soerabaja. Ik heb nogal wat fotomateriaal van zijn hand met daarop beelden van de polit. acties, maar ook van veel manschappen tijdens hun verblijf aldaar. Mijn vader is al kort na terugkeer aan maagkanker overleden (vlak voor mijn geboorte in 1950) en dus is alle informatie die ik kan verzamelen over hem, voor mij van bijzondere waarde. Alhoewel ik niet weet of hij daar een relatie heeft gehad, is er wel een foto met een Indon. vrouw. Iemand die hem heeft gekend zal zich hem zeker herinneren. Was het niet door zijn beroep als fotograaf (hij had altijd een camera bij zich) dan wel door zijn (zeker in Indonesië) opvallende verschijning. Hij was nl. dun en erg lang (ong. 1.92)en daarnaast speelde hij ook nog viool bij een orkestje. Als iemand een herinnering kan koppelen aan bovenstaande gegevens, dan ben ik daar geweldig nieuwsgierig naar. Ik hoop met het door hem nagelaten fotomateriaal nog iets te kunnen ondernemen waar meer mensen iets aan kunnen hebben (familieleden herkennen). Het eerder genoemde boek is ook erg de moeite waard en ik heb daar nog een exempl. van over.

Contactgegevens bekend bij Oorlogsliefdekind.

Geachte mevrouw/meneer,

Ik ben André Smit en ik ben geboren op 14 mei 1945 in Jakarta ned. Indië.
Ik ben in 1956 met de boot (de Oranje ) samen met mijn pleegzusje Netty naar nederland gegaan, ik was toendertijd 11 jaar oud.
Mijn biologische moeder Juul Smit heb ik nooit gekend, Juul Smit is komen bevallen van mij bij een particuliere kraamkliniek van zuster E.J. Ros aan de dj. Bonang ( voorheen van der Houtlaan ) in Jakarta.
Zij kwam laat in de middag met de betjah aan, er zat ook een oudere vrouw ( waarschijnlijk haar moeder) en 2 kinderen 1 jongen en 1 meisje met donkere huidskleur in de betjah.
Waarschijnlijk waren het de 2 aangenomen kinderen van haar zuster Bertha Gerardina Martina Smith ( laatst gewoond jl.Tembaga 18 in Solo ).
Mijn biologische moeder woonde volgens zeggen tijdens de oorlog samen met haar moeder en 3 zusters in 1 huis in Jakarta ( haar vader was al jong overleden ).

Mijn moeder heeft volgens zeggen nog kostgeld betaald, en zou hebben gevraagd of ik nog een poosje bij zuster E.J. Ros kon blijven, zij is nog 1 a 2 x terug geweest om mij te bezoeken, en vanaf die tijd is ze nooit meer terugkomen om mij op te halen.
Ook ben ik nog ondergebracht in
Zuster E.J. Ros is vanaf die tijd mijn pleegmoeder geworden.

Mijn moeder zou aan zuster E.J. Ros verteld hebben dat zij mevr. Smit was en dat haar man ( Willemsen ) in krijgsgevangenschap zat, en dat zij zwanger zou zijn van een duitser.( ik zelf zie er nogal blank uit en ik had vroeger blond haar/later kastanjebruin en heb lichtbruine ogen ) !
Ik weet verder heél weinig over mijn biologische moeder, alleen maar de achternaam Smit en verder heb ik totaal geen gegevens.
Zuster E.J. Ros heeft mij pas in september 1948 aangegeven bij de burgelijke stand in Jakarta, en zij wou toen naamsverandering invoeren zodat ik haar achternaam Ros zou krijgen, maar door de officier van justitie is dit toen afgewezen en moest ik de naam van mijn bioligische moeder Smit behouden!

Pas na jaren en jaren zoeken heb ik bij toeval pas in 2004 mijn bilogische moeder kunnen vinden, maar zij bleek helaas in 2002 al te zijn overleden in Putten.
De man van Juul Smith heet Willemsen en was destijds bij de marine in Soerabaja , waar zij ook getrouwd zijn in 1942.
Zij heeft 2 - dochters, de oudste dochter heet Annet Willemsen en is geboren in 1948 in Soerabaja, haar jongste dochter heet Hester Willemsen en is geboren in 1953 in Zwolle.
Ik heb in 2004 een DNA test gedaan met haar oudste dochter Annet, en daaruit bleek dus dat Juul Smit mijn biologische moeder is en dat Annet en Hester dus halfzusters van mij zijn.
In werkelijkheid is de meisjesnaam van mijn moeder Smith, de naam die ze in 1945 had opgegeven Smit.

Ik hoop dat ik genoeg informatie heb gegeven, anders kunt u contact met mij opnemen. Mijn gegevens zijn bekend bij de redactie van Oorlogsliefdekind.

Met vriendelijke groet,
André Smit