Zoals in elke oorlog tussen landen ontstaan ook relaties tussen vertegenwoordigers van de bezettende macht met vrouwen of meisjes uit het bezette land. ZO OOK TIJDENS DE JAPANSE BEZETTING VAN HET VOORMALIG NED.INDIE. Veel van deze relaties kwamen onder dwang tot stand, maar soms ook op basis van vrijwilligheid. Immers waar mensen elkaar ontmoeten ontstaan ook verliefdheden die uiteindelijk tot een relatie leiden. Naar schatting leven er in 2010 ongeveer 800 kinderen in Nederland en nog een veelvoud daarvan in Indonesie of elders op de wereld die zijn voortgekomen uit een dergelijke relatie tijdens de Japanse bezetting van Ned.Indie.

De moeders waar het hier om gaat zijn allen van Indische afkomst en waren in die tijd nog erg jong. Veelal in de leeftijd van 16 tot 21 jaar oud.

Het merendeel van deze kinderen werd aanvankelijk nooit iets verteld over hun afkomst. Er werd in de familie angstvallig over gezwegen. Het werd een groot taboe. Pas op latere leeftijd kregen de meeste nakomelingen te horen dat zij een deel Japanse afkomst hebben. En daar begonnen dan ook de problemen. Maar dat was in vele gevallen ook het enige dat zij te horen kregen. Voor de rest werd werd het stilzwijgen bewaard. Door de houding van de omgeving, de ondergane vernederingen met de daarbij behorende angst, waren de vele moeders sterk getraumatiseerd en velen schaamden zich voor het door hen voortgebrachte kind en met het feit dat zij in een zogenaamde verboden relatie hadden gezeten.
Een overgroot deel van deze moeders werd nadien opgesloten in één van de Nationalistische kampen van de Indonesische vrijheidsstrijders.

Voor de Nederlanders waren de Indfische families hooguit iets exotisch, maar binnen de Indische gemeenschap werden de moeders met hun Japans-Indisch kind vaak gediscrimineerd. Mede als gevolg van de extreme wreedheden begaan door de Japanners en HET FEIT DAT DEZE KINDEREN HUN UITERLIJK NIET KONDEN VERBERGEN. Het kind te zijn van de vijand werd vaak later een geestelijk drama. Zeer veel van deze kinderen raakten, vooral op oudere leeftijd in ernstige psychische problemen en hadden dringend hulp nodig om hun leven opnieuw in te richten en klaar te komen met het feit dat zij deels Japans zijn. Nu in 2010 zitten nog altijd kinderen van toen in therapie.

Mijn vrouw Mary behoort tot deze groep van kinderen.
Wij zijn nu 46 jaar getrouwd. Toen ik haar leerde kennen was zij 18 jaar en had ongeveer 1 jaar daarvoor formeel gehoord dat de man, waarvan zij dacht dat het haar vader was, dat helemaal niet was en dat zij een kind was van zo'n vermaldijde Japanner. U begrijpt dat zij daarvan behoorlijk van onderste boven was, mede vanwege het feit dat haar opvoedvader, voor haar, een goede vader was. Alhoewel ze al vroeg in de gaten had dat zij in geen enkel opzicht iets van hem in haarzelf kon ontdekken, was het nooit tot haar doorgedronen dat hij wel eens haar biologische vader niet kon zijn.
Vele jaren ging ons leven normaal haar gang, 3 zonen werden ons deel en de een na de ander ging de deur uit om zijn eigen leven verder op te bouwen.
Totdat.........
de eerste tekenen dat het niet goed zat, zichtbaar werden.
Bij sommige gelegenheden waar gesproken werd over de Jappentijd, ging Mary zich steeds ongemakkelijker voelen. Immers als men het had over die "rot jappen" dan deed het haar ergens goed pijn, terwijl ze die reacties en opmerkingen wel kon begrijpen, zeker in het licht van de vaak wrede geschiedenis. Allerlei gelegenheden ging zij onlopen en vluchtte als het ware weg.
Onze kinderen werden hierover niet geinformeerd. Pas in 1995 ontwaakte Mary en voelde de noodzaak om hen te informeren over het feit dat zij deels Japans is en zij daar ook een deel van meedragen. Zij gingen daar geweldig mee om.
Ik bespaar U de periode dat zij zover in geestelijke nood kwam dat zij de hulp heeft moeten inroepen van het Sinai Centrum in Amsterdam.
In 1998 besloot ik om te gaan zoeken naar de identiteit van haar Japanse vewekker. Na een lanmge, zeer lange zoektocht is dat gelukt. Maar dat is een verhaal apart. Haar bioogische vader was inmiddels in 1986 op 92 jarige leeftijd overleden en was een vooraanstaande professor uit een voorname of aanzienlijke familie. Ten tijd van de oorlog was hij al lang getrouwd in Japan en had daar 4 dochters die allen nu nog leven. Echter het contact met deze halfzusters beperkt zich hooguit tot het geven van antwoorden op enkele vragen van Mary maar tegelijkertijd wensen zij geen enkele verder contact. Mogelijk ook ingegeven door het feit dat zij uitsluitend Japans praten, lezen en schrijven, terwijl wij dat niet beheersen en er altijd tolken of vertalers nodig zijn.